Bezoek Pristina. Zondag, 10 november 2019

Noord Macedonië, Skopje - Kosovo - Servië, Magnic. 266 km

Totaal gereden: 23.380 km. Half tot zwaar bewolkt, 18 graadjes.

Het is vroeg donker in de avond, also niet te laat onder de wol en vanmorgen om half 8 reveil en het ontbijt klaarzetten. Blijkt er toch iets niet helemaal goed gegaan met klokjes verzetten. We zitten er een uur naast en zijn dus redelijk aan de vroege kant en rijden reeds om half acht het grote parkeerterrein af, waar het best rustig was. En dat precies in het centrum van de stad. De grensovergang naar Kosovo is een fluitje van een cent. Behalve dan dat de groene kaart hier niet wordt geaccepteerd. Als afvallige provincie van Servië en nog niet door alle landen erkend, moet ik een aparte WA verzekering afsluiten voor minimaal 8 dagen. Voor 15 euries doen we niet moeilijk en het gaat er bij de verzekeringsman gemoedelijk aan toe. Een douanier die hem koffie komt brengen geeft die spontaan aan mij en haalt een nieuwe bak voor de verzekeringsman. Ze hebben zelf ook moeite met de situatie en vertellen honderduit over de grensproblemen tussen familie leden aan beide zijde van de grens. De weg naar Pristina is een gloednieuwe autobahn. Het wordt een tolweg, maar is nu nog vrij. Er rijdt ook bijna niemand. Over de 60 km naar Pristina passeren ons niet meer de 4 auto’s. De hoofdstad is een vrij nieuw opgebouwde stad, waar we precies in het centrum op de parkeerplaats van het Royal Prince Hotel kunnen parkeren. We bezoeken er de Saint Mother Theresa Cathedral, een prachtige, pas twee jaar oude kathedraal. Van binnen eenvoudig, maar met een prachtig interieur en mooie grote glas in lood ramen. We zijn zeer onder de indruk van dit mooie bouwwerk. Even later zien we vlak naast de camper een militaire ceremonie bij een monument wat onthuld wordt. Het gaat om omgekomen Engelse en Canadese militairen tijdens hun vredes missie in Kosovo. Na een heerlijke bak koffie met een veel te zoet en groot uitgekozen gebakje, maar ja het is zondag, gaat het verder naar alweer een grensovergang, en wel die naar Servië. Het valt op dat we door gebieden rijden met verschillende bevolkingsgroepen. Dan weer de vlag van Kosovo, dan die van Albanië en het laatste stuk de vlag van Servië. Als we tanken in Kosovo, in Mitrovice, moeten we in Servische Dinars betalen, die we dus niet hebben. Later begrijp ik dat in noord Kosovo de dinars het betaalmiddel zijn, zij erkennen Kosovo niet als hun land. Bij de grens, daar loopt het bijna fout. We mogen niet verder, omdat het geen officiële grensovergang naar Servië is en moeten terug via Skopje naar Servië. Dat is ongeveer 300 km om. Ons paspoort schijnt ook niet voldoende, men eist een ID kaart. Onbegrijpelijk waarom, maar wij hebben toevallig een ID kaart. Wel ff zoeken waar die kaartjes zijn. We houden ons een beetje van de domme, wat mij best af gaat, en begrijpen er niets van. Na drie kwartier wachten, nadat ik heb moeten uitleggen waar we naar toe willen in Servië, mogen we dan toch doorrijden. Wat een stelletje heikneuters zijn die lui aan de grens. Iran binnen rijden was nog niet zo moeilijk. Een km of 80 verder naar het noorden staan we vannacht bij een sportcentrum voor de deur. Met stroom, toilet, douche en WiFi. Alleen de douche sleutel is zoek en de WiFi doet het niet.