Van schone lucht naar smog lucht. Zondag, 22 september 2019

Iran, Lar Nat. Park - Iran, Teheran.  102 km

Totaal gereden: 14.484 km. Warm weer, 34 graadjes.

Dit land zit vol verrassingen. Zo worden we allemaal een uur te vroeg wakker, want in dit land begint vandaag de wintertijd. Wie had dat gedacht. Ook is onze berg uit het zicht verdwenen achter mist en wolken. Zo gaat dat in de bergen. Also rijden we wat eerder weg naar Teheran en blijft er voor vanmiddag meer tijd voor een eerste bezoek aan de stad. Na een aantal km’s zien we een watertapplaats. Dat is geen overbodige luxe, dus volgooien die tank. Eenmaal uit de bergen is er een heuse tolweg, die lekker opschiet en van goede kwaliteit is. Bij het tolhuisje moeten we contant betalen. Met een pasje of credit gaat hier niets omdat Iran geen bankcontacten met het westen mag/kan hebben. Maar we mogen helemaal niets betalen aan het tolhuisje! “Welcome in Teheran, nix pay for you”. Kijk je toch wel ff vreemd op. Zelfs na drie keer vragen blijft het nee. Vlak voor we de grote stad inrijden, waar ongeveer 14 miljoen mensen wonen, zien we een grote grijze damp boven de stad liggen. Het schijnt zeer ongezond leven te zijn daar. En, zoals in alle grote steden, rijden we snel in een gigantische file. Hier verandert een vierbaansweg dan in een zesbaansweg. Elkaar vooral niets gunnen, dat blijft het devies in het verkeer. Je ziet de vreemdste fratsen rondom je heen hoe auto’s zich er tussen wringen en van rijbaan wisselen. Het blijft voor ons Saevis tranquillis in undis. Voor die deze Stolkse wijsheid niet kennen: gewoon rustig blijven. De overnachtingsplaats vinden is ook wel een dingetje. We staan voor een hek, 1 km voor ons doel, maar mogen niet verder. Dit is overheid terrein, wordt ons duidelijk gemaakt. Na verbeterde coördinaten proberen we om te rijden. Wat lukt, maar wel drie kwartier in beslag neemt en een km of zeven. Snel daarna gaan we de metro opzoeken, die op loopafstand ligt, kopen een retourkaartje voor 2, voor 50 cent, en rijden met twee keer overstappen naar het echte centrum. Af en toe voel je je in een veewagen, zo druk is het, maar de metro zelf ziet er prima en schoon uit. Veel beter dan bijvoorbeeld in New York. Vlak bij de Big Bazar stappen we uit en kuieren door de stad en bazar en drinken een heerlijke mix van granaatappel/sinaasappel. In de bazar doen we ons simkaartje laten opwaarderen. Ook hier moet ik drie keer vragen wat het kost, maar mag ik echt niets betalen. Op het pleintje met geldwisselaars ontmoeten we drie vrouwen waarmee we in gesprek raken. We worden door moeder uitgenodigd mee naar huis te gaan, maar daar zien we beleefd van af. Toch praten we minstens een uur met elkaar. Bij een foto maken samen met An, schuift See (zo heet de jongste), haar hoofddoekje zo ver als mogelijk naar achter. We wisselen adressen, vertellen over ons leven in Europa waar ze tig vragen over stellen. Als we verder gaan geeft moeder toch nog een handgeschreven uitnodiging mee, wat in het Arabisch is geschreven. Ben benieuwd wat er precies staat. Later met de metro weer naar de camper, valt het op dat iedere keer er voor ons wordt opgestaan en weer veel mensen vragen where are you from? Je blijft ook hier een bezienswaardigheid waar je af en toe van denkt waarom moet dat toch.