Oia op Santorina

Woensdag 17 april 2024.           Oia op Santorina

Dag 20.   Santorini, Cycladen, Oia.                   13 km.      Totaal: 1801 km

Stormachtig weer, windkracht 7, half bewolkt, tot max 21 graadjes 

Zachtjes schut ons huisje heen en weer en horen we het geluid van aanrollende golven. Toch weer heerlijk wakker worden. We zijn een dag langer op Santorini i.v.m. een staking van de ferry medewerkers, also is het programma ook iets uitgesmeerd. We rijden vanmorgen tegen de klippen op naar het dorpje Imerovigli. Het weggetje is af en toe ruim boven de 20%, smal en met vele gezellige haarspeldbochten. Zo zitten we rap, na 3,5 km op 350 meter hoogte. Het uitzicht vanaf de klip of beter gezegd de kraterrand is fonominaal. Het kraterrand loopt als een half maantje beide kanten op en wij staan ongeveer in het midden met zicht op de eilandjes waar volgens een theorie de vulkaanuitbarsting was in 1425 BC. Een drietal cruiseschepen liggen er voor anker. Het weer is helaas niet super. Het waait hard en de lucht is mistig en de zon laat het nog afweten. Na de nodige foto’s rijden we naar Oia, het mooiste plekje op het eiland. Maar tevens het drukste merken we snel. Een parkeerplaats vinden voor de Knaus is een niet eenvoudige opdracht, maar het lukt. En, niet te ver van het centrum. Het toerisme is hier wel wat over de top. Je merkt dat er kuddes toeristen van de cruiseschepen rondlopen. Veelal Chinezen die de ene na andere selfie maken. Het uitzicht op alle witte huisjes die tegen de klif gebouwd zijn is echt heel bijzonder. Die zie je normaal alleen op reclame folders, maar ze bestaan toch echt. Eind van de middag treffen we onze reisvrienden weer en gaan we om half acht de ondergaande zon in zee bewonderen. Is toch een andere zon en zee dan bij Domburg. Er komt nogal wat volk op af gezien een aantal busjes en taxi’s die mensen aanleveren die de beroemde zonsondergang hier willen meemaken. We zijn op tijd op een geschikte plaats, echter het grote gebeuren wordt een grote deceptie. Gezien de nevel en wolken aan de horizon zien we een slap aftreksel van wat een mooie zonsondergang zou moeten zijn. Heel snel is vrijwel iedereen vertrokken, helaas, pindakaas. We lopen hierna door donker wordende steegjes, waar de winkeltjes en restaurants nog open zijn en pikken nog een terrasje waar vrijwel niemand zit. Bij de rekening begrijpen we waarom. Moet mij nog iets van het hart voor we Santorini verlaten. Ten eerste dat ongeveer iedere vierde auto een Panda is. Het is het verhuur autootje van het eiland. Ten tweede dat we genoten hebben van een camper vrij eiland, op ons trio na. Waar vind je dat nog, geen campers en zo veel Panda‘s.