Een chaotische gids/oppasser. Dinsdag, 10 september 2019

Turkmenistan, Dashoguz - Turkmenistan , Darwaza.  299 km

Totaal gereden: 12.836 km.   Vanmorgen een paar spetters regen, vanmiddag droog en warm, 28 graadjes.

We staan met 4 andere campers midden in de woestijn, kijken naar een 300 meter verder liggend gat in het landschap waar een rode gloed uit komt en drinken op het uiteindelijke succes dat we hier staan. Het gebied rond Darwaza is rijk aan aardgas. Tijdens het boren in 1971, op een per ongeluk onderaardse grot gevuld met aardgas, stortte de grond onder de boortoren in en ontstond een groot gat van ongeveer 100 x 30 meter. Om ontlading van giftig gas te voorkomen werd besloten het gas af te branden. Geologen hoopten dat dit in enkele dagen zou gebeuren, maar sindsdien brandt het nog steeds. Lokale bewoners noemen het: Poort naar de hel. Hier komen is een andere zaak. Nu we in Turkmenistan zijn willen we weer nieuwe simkaartjes. Vlak bij de grote bazaar, waar alleen auto onderdelen verhandeld worden, is een klein kantoor waar we die kunnen kopen. Eerst kost het 30 dollar, later wordt dit 10 dollar. Paspoort erbij en de mevrouw, die deftig gekleed is, gaat aan de slag met invullen van formulieren. In het kantoortje kijkt de grote baas van het land vanaf de muur in een stoer uniform ons aan. Ook in de brede, met weinig auto’s gevulde boulevards hangen grote bilboards met zijn foto, mocht je vergeten hoe hij er uitziet. De simkaartjes geven max. 1 GB, WhatsApp is in dit land verboden en bij 3x 0000 pin fout, is de PUK code voor iedereen hetzelfde in Turkmenistan. Het duurt 2 uur voor we allen een simkaartje hebben geïnstalleerd. Also eerst om half 12 rijden we de stad uit naar Darwaza. De eerste 80 km gaan goed. We rijden weer langs de nodige politie controle punten die naar mijn bescheiden mening in deze politiestaat precies weten dat wij voorbij komen. De twee auto’s die ons moeten begeleiden rijden voor en achter de groep. Niet in konvooi, wat eigenlijk de bedoeling is, maar in een tijdsbestek van een uur, wat later veel meer wordt. Na 80 km wordt de weg slechter en slechter. Af en toe is er een redelijk stuk, maar die worden steeds minder. Bij het afgesproken punt in de buurt van de brandende put, staat de gids die ons van de weg af stuurt, op een onverhard pad de woestijn in. We verwachten er anderen te zien van de groep, maar dit gebeurt niet. Alleen de landrover met Kees en Lida haalt ons in en rijdt verder. Na een aantal km overleggen we wat te doen, want we staan in de middle of nowhere. Toch nog wat verder rijden dan maar. Daar zien we dan een aantal yurts en het gat, waar we volgens plan, met 4x4 busjes heen zouden rijden. 8 km staan we van de weg af. Als er niemand meer komt besluiten we hier te blijven en ons eigen feestje te vieren. Na telefonisch contact met de Reiseleitung komt een uur later de gids met zijn auto met een paar groepsleden, kijken of die ook met eigen camper hierheen kunnen rijden. Uiteindelijk staan we hier met 5 campers. De rest van de groep komt later om een uur of acht met een busje voor de afgesproken BBQ die ons zou worden aangeboden. Het is inmiddels donker en de rode gloed is heel bijzonder om te zien. Het brandende gat is zeer spectaculair. Grote vlammen binnen in het gat geven een flinke warmte af. Het is een van de drie attracties die dit land te bieden heeft. De eerste daar waren we gisteren, vandaag de Poort naar de hel en morgen de hoofdstad waar de meeste marmeren gebouwen ter wereld staan. Veel toeristen komen er niet. Er zijn in Turkmenistan niet meer dan 10.000 toeristen per jaar welkom. We zijn dus wel uitverkorenen. In Khiva, in Oezbekistan, wil men naar 5 miljoen toeristen per jaar. Er is dus enig verschil van inzicht in de regio. Na de nodige ziekteverschijnselen van de meeste groepsleden is An helaas vandaag aan de beurt. Overdag niets aan de hand, vanavond in één keer pats boem. De BBQ dus niet voor An vandaag. Een paar groepsleden komen op zieke bezoek. We hopen morgen op beter.