Drie keer ontbijt. Zondag 11 augustus 2019

Kazachstan, Merke - Kazachstan, Almaty.  346 km

Totaal gereden: 8961 km. Zomers weer, heel veel wind, 33 graadjes

Na het ontbijt het boeltje opruimen voor vertrek. Mijn simkaartje geeft geen sjoege meer, maar dat wordt direct hoog opgenomen door de familie waar wij naast staan. Pa start direct zijn dikke BMW uit de vorige eeuw en ik moet instappen voor een ritje naar het centrum om mijn simkaartje op te waarderen. Helaas gaat het niet lukken. De winkels zijn nog dicht en blijven het wellicht ook omdat het moslim offerfeestdagen zijn. Tot overmaat van ramp start de BMW ook niet meer en duurt het 20 minuten voor het apparaat weer loopt. We scheuren terug naar huis, waar ik mee moet om samen met hem thee met gebak te nuttigen. Een paar meter verder slacht zijn zoon op dat moment een schaap ter ere van het offerfeest en vilt het beest direct, hangende aan zijn achterpootjes. Het lukt mij toch om weg te komen en de camper in te stappen, wat mislukt omdat An niet thuis is en de camper op slot. Ik word naar een ander huis gebracht waar An met 6 reisgenoten aan een grote tafel met eten zitten. Voor de derde keer vanmorgen krijg ik een bordje om te eten. Oma staat naast de tafel en kijkt toe of er genoeg staat, daarachter de kleinkinderen die ons aankijken en van alles in het Russisch vertellen. Dat lukt enigszins omdat Hannie reisleidster een beetje Russisch spreekt. De kleinzoon met de vleugelmoeroren, die gister bij ons in de camper was en mij vandaag bij Oma binnenbracht, geef ik stiekem nog wat extra. Armlastig is deze familie zeker niet, gezien het grote huis en nette kleding. Alles ziet er zeer verzorgt uit. Met 1,2,3, staan we gezamenlijk op om afscheid te nemen, anders komen we hier niet weg. Wat betreft gastvrijheid hebben wij nog wel wat te leren. Stel maar voor dat er achter je huis 10 auto‘s uit Kazachstan komen staan en wij direct met schnaps, limo, chips en eten klaar staan en al die mensen de volgende morgen uitnodigen voor een ontbijt! We rijden dan toch weg uit Merke richting Alma-Ata, of te wel Almaty, zoals de stad sinds 1997 heet. Onderweg blijft het oppassen voor overstekende paarden en koeien en de wind, die hard over de vlaktes raast en een mistig beeld geeft door al het zand en stof. We kennen Almaty van de wereldrecords schaatsen die op de hooggelegen Medeo-IJsbaan werden gereden, maar sinds de overdekte ijsbanen minder belangrijk is geworden. Er wonen 1,5 miljoen mensen en de stad is nog steeds het culturele zwaartepunt van Kazachstan. Vanavond gaan we met twee taxi’s naar het 10 km verder oude centrum. Het is er gezellig druk en er wordt naarmate het later wordt door met name jonge mensen flink geflaneerd. We zijn verbaasd over de moderne stad. Je waant je in een drukke westerse winkelwijk. Terug in de Lada taxi, die met 130 km door de stad raast, zijn we blij ons campertje weer te zien. De douche in een van de gehuurde kamers van het hotel waarvoor wij overnachten, is warm. Verder ademt het hotel een oude Sovjet sfeer uit en is vies, oud en sober. Ik schrijf nog onze belevenissen van vandaag en probeer ze weg te sturen, wat dus niet lukt. Morgen wel op de hotspot van een reisgenoot. Foto’s komen later.