Grens excursie Iran-Armenië zaterdag, 12 oktober 2019.

Iran, Tabriz - Armenië, Meghri.  225 km 

Totaal gereden: 18.290 km. Bewolkt, 22 graadjes

We gaan er vroeg tegenaan, want we willen niet te laat aan de grens staan. Zo rijden we om half acht al door Tabriz, richting noorden. Het eerste deel is vierbaans en schiet lekker op. Nog even tanken en de laatste rialtjes verbrassen aan thee en water. In het grensgebied wordt het een beetje anders. Ongeveer 80 km rijden we dan langs de grens van een enclave van Azerbaijan. De omgeving is prachtig mooi. Aan Iraanse zijde staan om de paar km een soort van kleine forten met ronde torens met veel schietgaten. Ook aan de overkant van de grensrivier staan wachttorens, veel Heras hekwerk en soms betonnen muren. Om half twaalf staan we allen bij de grens met Armenië, een smalle strook met één grensovergang tussen Armenië en Iran en starten we met de excursie. Natuurlijk is het carnet de passage het belangrijkste document waar een stempel op moet komen. Dit carnet is bij binnenkomst gestempeld, dit moet nu weer, waarna we in Europa onze auto moeten inklaren, om daarna de 70% waarde van de auto terug te krijgen op onze konto. Een belangrijk stempeltje dus. Er zijn vier loketten en met een gids die we betalen om ons langs de juiste loketten te brengen, kunnen we 2,5 uur later het verlossende kleine stempeltje op ons formulier bewonderen. Waarmee we dan nog niet aan Armeense kant zijn. Auto controle met alleen de driver, de bijrijder via een andere poort, veel wachten aan loketten, het hoort er allemaal bij en ik blijk het Iraanse visum nog tussen mijn papieren te hebben wat ik eerst heb afgegeven. Ik weer terug. Mij niet begrijpende douane mannen, die denken dat ik weer terug kom naar Iran, pakken het uiteindelijk aan en leggen het op een grote stapel. Aan Armeense zijde kan het met loketten echter nog erger. In het grensgebied staan we tussen honderden Armeniërs die inkopen hebben gedaan in Iran. Er worden vele grote pakketten met materiaal mee geschouwd, meestal in plastic verpakt. Het duurt even voor ik met de camper iets verder kan, daar we ingebouwd zijn door wachtende mensen met bepakking. Na betaling van een soort van wegenbelasting, inklaren van de camper, verschillende controles en zoeken naar het juiste loket en stempel in het paspoort, staan we dan om half zes in Armenië. Wel even wennen met al die vrouwen met bloot hoofd. We zijn verplicht een Iraanse WA verzekering af te sluiten, dus in het kleine kantoortje, naast het drankwinkeltje waar direct alle Heineken blikjes op zijn, doen we voor 10 euries op de nodige formulieren wachten. We leven nu weer een half uur later in een land met nog zomertijd, eigenlijk een uur vroeger (geloof ik). Gelukkig doet de handy de juiste tijd aangeven, anders wordt het echt lastig. We overnachten op een plek, 10 km verder, op een open plaats langs de weg en vieren in de regen een klein feestje.