Grensovergang naar Turkmenistan. Maandag, 9 september 2019

Oezbekistan, Shiva - Turkmenistan, Dashoguz.  72 km

Totaal gereden: 12.537 km. Van half bewolkt tot zonnig, 25 graadjes.

Ervaring heeft ons geleerd geen activiteiten voor een grensovergang te bedenken. Also om 8.00 uur geht es los. Het zijn 60 km naar de grenspost, alwaar wij om 10.00 uur worden verwacht. Alleen de dagelijkse sanitaire stop moet worden uitgevoerd. Dit doen wij met succes. Het afscheid nemen van Oezbekistan loopt gesmeerd. Niet chauffeurs moeten apart de grens over. De camper controle beperkt zich tot het vragen naar pistolen, drugs en medicijnen. Die laatste wilde men wel even zien. Ook graag de recepten. In de voorraad medicijnen doos, onder de bank, vind de rekeningen die ik bij mij heb, met de nodige stempeltjes die ik onze huisarts gevraagd heb erop te zetten. Na een blik van grote kennis hiervan is alles in orde en mag ik door. Verder niets geen deurtjes open maken. Na een uur rijden we in niemansland naar de Turkmeense grenspost. Na een eerste paspoortcontrole moet ik als chauffeur naar een volgende controle met de LOI (letter of invitation). Dan vangt iemand mij op met de mededeling dat ik eerst naar de dokter moet. Ik lach een beetje schaapachtig, maar voor ik het weet wordt mijn temperatuur gemeten op mijn voorhoofd. De meneer, die dus echt de arts is, stuurt mij door met de woorden “normaal”. Nou valt dat niet tegen, dus naar de formulieren balie alwaar het paspoort wordt ingenomen met het net ingevulde papiertje wat ik overschrijf van iemand, omdat ik er geen letter van kan lezen, op mijn eigen naam na. Het is 1 uur. Iedereen terug naar de camper. Het is lunch pauze. Over twee uur gaat de controle verder. Daarna moeten weer de nodige papieren worden ingevuld door ijverige ambtenaren die dat met de groots mogelijke precisie met de hand doen. Wat dan weer gecontroleerd moet worden door een andere douanier meneer. Het uiteindelijke “entry permis” staat vol met 6 gecontroleerde stempels en de door ons te rijden route. Drie andere papieren met stempels moet ik ook ondertekenen en meenemen. Dan moeten er van beide duimen een vingerafdruk worden genomen, wat een kleine complicatie geeft bij An. Met een sorry, sorry, is An een grote uitzondering om met slechts één vingerafdruk in Turkmenistan te worden toegelaten. Vanuit Oostenrijk verzekerd of niet, dat wordt hier niet geaccepteerd, ik ben verplicht een Turkmeense WA verzekering af te sluiten. Visum kosten, immigratie belasting, voertuigbelasting, brandstofbelasting en WA verz. bij elkaar betekent 287 dollar betalen. Na betaling, die erg lang duurt door een telfout van 2 dollar, wordt de auto door 3 douaniers gecontroleerd. Wapens, drones en medicijnen, of ik die heb. Nee hoor, geen van die drie. Meneer, u mag doorrijden. 6 uur heeft deze grensexcursie vandaag geduurd. Direct na de grens staan tientallen mensen die geld willen wisselen. Officieel krijg je 80 manat voor 20 dollar, ik krijg er 265. Ruim drie keer zo veel. Meerdere groepsgenoten wisselen er geld, maar geen zo goed als wij. De 18 liter diesel die ik daarna tank kosten ons dan omgerekend €1,36.  Nu hebben we in Turkmenistan verplicht een gids mee, die bepaald waar en hoe we rijden. Althans als we braaf zijn. En dat zijn we niet. Vanmiddag is er zelfs een gids met chauffeur en een extra begeleider. Het programma om oud Urgench te bezoeken moet worden omgegooid vanwege tijdgebrek. Zouden we eerst met een touringcar gaan, heeft niet iedereen er meer zin aan en wordt door de gids 3 taxi’s geregeld voor wie wel gaan. Dat gaat supersnel. Als we maar onder controle blijven. Wij stallen onze campers bij een groots hotel en rijden in een taxi naar de oude stad Këneurgench. Wat we daar zien valt ons wat tegen, maar anderen vinden het prachtig. Met de ondergaande zon zijn wel mooie plaatjes te maken. Maar om daarvoor 2x 1,5 uur te rijden? Zeker 15 x rijden wij voorbij een politie controle. Waar wij worden aangehouden laat onze chauffeur een papier zien, waarna we direct mogen doorrijden. Zo te zien lijkt het hier nog gecontroleerder dan vroeger in de DDR. Noord Korea van het midden Azië lijkt mij de juiste benaming en sfeer aangeven. Het worden nog een paar leuke dagen in Turkmenistan.