Grensovergang naar Turkije. Dinsdag, 22 oktober 2019

Georgië, Kutasi - Turkije, Trapzon. 340 km

Totaal gereden: 19.681 km. Half bewolkt, beetje regen, beetje zon, 18 graadjes.

Vandaag is de laatste groepsdag. En nog wel een extra dag, want we hebben er met elkaar een dag aan vast geknoopt. Volgens de RB kunnen we makkelijk om drie uur in Trapzon zijn. Ja ja, die pep talk hebben we vaker gehoord, we denken er het onze van. Na vandaag gaan de meesten in gestrekte draf naar Hollandia. 2 equipes zijn al in Europa. Het schijnt dat de Hollandse planningsdrang ons niet heeft losgelaten. Afspraken zijn gemaakt, tijd is tijd. In strakke planning naar huis. 6 equipes met de boot, dit gaat sneller. Dit gaan wij dus niet doen! Wij knopen er nog een paar weken aan vast en rijden in rustig tempo, via Cappadocië en Marmaris in het zuiden van Turkije, waar een nicht van ons woont en dan naar Oostenrijk. Maar eerst vandaag naar Trapzon, in Turkije. De grens schijnt eenvoudig te gaan hebben we vernomen. Onze nachtrust is vanwege blaffende honden ernstig te kort gekomen. Dat hondenbeleid in Georgië mag best aangescherpt worden. Toch rijden we om acht uur weg, richting grens. Net als ik aangeef dat het toch maar weer mooi weer is, komt er flinke mist opzetten, die toch wel tot bijna aan de grens duurt. Natuurlijk extra opletten op loslopende koeien en honden. Die koeien lopen hier overal langs de weg. Bij de grens gaat het toch niet zo soepel als voorspelt. An moet langs de passagiers kant en die ben ik voorlopig zoek. Paspoort, auto paspoort, rijbewijs en verzekering, plus auto controle, ze moeten alles zien. Mijn WA verzekering wordt niet geaccepteerd. Hier niet geldig, volgens de douanier. Politie erbij en de nodige discussie, wat dus een zinloze bezigheid is. Ik krijg een boete van 100 lira in het Georgisch geschreven. Maak maar over op de bank en wegwezen. Dat laatste begrijp ik goed en weg ben ik. Hoe die 100 lira betalen is mij een raadsel. Ook aan Turkse zijde duurt het langer dan verwacht. Ons Oostenrijks auto paspoort wordt tig keer bekeken. “waar vandaan?” Austria, antwoord ik. “O, Australië”, is de reactie. Uiteindelijk mag ik door, maar moet ik An nog vinden op het douane terrein. Die staat al verder dan gedacht, dus kunnen we verder. Onderweg naar Trapzon zien we een aantal keren controle van politie. Compleet met soldaten met flink wapentuig in de aanslag. Fijn land hier. Ook wij worden aangehouden en na paspoort controle verder gestuurd. In Trapzon, het is inmiddels 5 uur, also hier 4 uur, bij het Novotel, is enige verwarring waar we mogen staan. Uiteindelijk toch bij het Novotel. Daar is een heerlijke douche in de sauna, die we mogen gebruiken. Het afscheidsdiner vanavond is top. Niet in de eerste plaats vanwege het eten, maar zeker door de verschillende bijdragen van ieder equipe, met een terug blik op een bepaalde gebeurtenis deze reis. Ik lees dag één in Rusland, het lijkt zo lang geleden. Mens, wat hebben we een hoop meegemaakt en gezien. Een groot deel heb ik toevertrouwd aan mijn blog, een klein deel moeten we maar vergeten. In iedere groep gebeurt wel eens wat.