Een dag met twee gezichten

Zaterdag 2 juli 2022.     Een dag met twee gezichten

VK SCO, Durness.                 0 km.       Totaal: 9671 km.                            Dag 78

In de morgen regen, 12 graadjes. In de middag zon, 19 graadjes

Zachtjes tikt de regen op het camper raam. En dat duurt zo tot een uur of twee in de middag. Vanwege het weer eten we tussen de middag een warme hap. Een heerlijk bloemkooltje met aardappeltjes. Daarna klaart het op en gaan de wandelschoenen aan. Eerst lopen we langs een prachtig strand. Zo mooi als op een bounty eiland. Alleen is het daar iets warmer dan hier. Op het strand is geen enkele ziel te zien. Zelfs geen koe. Miep heeft ons aangeraden een atoombunker museum te bezoeken. 1,5 mile links de weg af. Dit blijkt rechtsaf bij de camping te zijn. Verder lopend naar links zien we de John Lennon Memorial Garden. In zijn jeugd bracht John Lennon in Durness de zomervakanties door met een neef van hem. Het inspireerde hem later tot het schrijven van een Beatles song: In My Live. Weer een stukje verder lopend zien we de ingang van de Smoo Cave. Na wat rond gekeken zien we hoe we de grot kunnen bekijken en wagen ons de trappen af, zo’n 30 meter naar beneden. De klif waar we afdalen ligt in een soort uitgesleten stuk rots, 100 meter van zee en rond de 30 meter breed. Onder de weg die er boven loopt gaapt een groot gat, wat de grot moet zijn. Een nat paadje naast een roestig uitziend stromend water, wat naar zee loopt, brengt ons in de grot. Een grote ruimte die op verschillende punten verlicht is met lampen verrast ons totaal. Het is prachtig om te zien. Een houten trap over het roestige water brengt ons iets verder in de grot bij de ondergrondse waterval. Het water spettert lekker, dus snel een foto maken en wegwezen. De trap terug naar de weg is met hoge treden best lastig, maar al hijgend lukt het best, onder het motto, wir schaffen das. Boven op de parkeerplaats is een openbaar toilet wat er verrassend netjes uit ziet. Het is ons vaker op gevallen dat in ieder klein dorp of plaatsje er een openbaar toilet is. En die zien er meestal prima uit. Is een typisch Schotse gewoonte, leren we later. Vrijwel altijd door de lokale bevolking beheerd. Na het gebruik van die Schotse gastvrijheid lopen we terug naar de camping. We zien langs de weg op een parkeerplaats weer een bordje: no overnight parking. Deze bordjes komen we veel tegen. Een duidelijk teken van (te) veel meer campers de laatste paar jaar. Nog extra gestimuleerd door Corona. Op de camping doen we iets later nog een TME‘tje met elkaar. De laatste gerookte spek uit Karinthië gaat er aan, alsmede twee flesjes port uit Portugal die Ernest nog op voorraad had. Het is om negen uur zo fris, dat we allen de campers weer induiken. Het is wel lastig iedere avond om een juist tijdsgevoel te hebben. Het wordt hier immers pas rond half 12 donker. En erger, ook al weer vroeg licht.