Excursie Ashgabat en grensovergang naar Iran. Donderdag, 12 september 2019

Turkmenistan, Ashgabat - Iran, Bajgiran.   52 km

Totaal gereden: 13.160 km. Mooi weer, 30°  Eind van de dag, op 1600 m, snel fris

Om 9 uur komt de bus voorrijden voor een excursie in deze bijzondere stad van marmer. Ik zelf ga vanmorgen niet mee, daar het veiliger is in de buurt van een toilet te blijven. Verder niets bijzonders. In de stad is o.a. de Aka Gipchak moskee, geopend in 2004, gebouwd in opdracht van de voormalige president Niyazov, als zijn mausoleum. Zijn tombe is gevuld in 2006. Zowel de Koran als de Ruhnama, het boekje met richtlijnen, geschreven door Niyazov himself, zijn in één van de muren ingemetseld. Dan is er de neutraliteitsboog, bovenop het standbeeld van Niyazov, daar zijn opvolger af wilde van de cultus rond Niyazov. Hij heeft het beeld laten verplaatsen en onderdeel gemaakt van een groter geheel. In het centrum zijn brede vierbaans wegen zonder auto’s, grote gebouwen, maar weinig tot geen mensen te zien. Het is een stad zonder ziel. Een soort maquette bouw. Er wordt overal met een soort hexenbezem geveegd. Alleen vrouwen doen dit werk. Er is zelfs een ministerie van straatvegers. De bushokjes zijn airconditioned. Bijna alle mensen die ik later net buiten het centrum zie, lopen in uniforme kleding. Hier alle vrouwen in een rode lange jurk en alle mannen en jongens met stropdas, Kortom, het is totale waanzin hier! Om één uur is de bus weer bij het hotel en spreken we om drie uur bij de grens af, ongeveer 40 km hier vandaan. Bij het eerste hek, met paspoort controle missen we twee equipes en staan voor de keus, verder of niet. Het blijkt dat ze de weg kwijt zijn geraakt na nog snel te hebben willen tanken wat ook niet goed gaat. De grens aan Iraanse zijde sluit om vier uur, also beslissen we door te gaan. Alleen de Reiseleitung blijft achter. Met acht campers gaan we verder en verloopt zowel aan Turkmeense als Iraanse grenspost alles niet snel, maar zijn we best tevreden na twee uur en acht hekwerken en veel schrijfwerk rondom de carnet de passage, in Iran te zijn. We hebben zelfs wat geld kunnen wisselen met geldhandelaren aan de grenspost die hier rustig hun gang kunnen gaan. 6.000.000 heb ik in de pocket. 45 km achter de grens, inmiddels op 1600 zien we nog steeds in de verte in het dal de gekke grote gebouwen in Ashgabat. De kleding van ons is wat aangepast. Mannen in lange broek en geen korte mouwen meer, de dames iets minder sexy met hoofddoekje en onherkenbare vormen. Niet ver achter de grens overnachten we bij een soort hotel. De mensen die ons aanspreken zijn zeer beleefd en vriendelijk. Zoveel campers zien ze niet hier. De Garmin heeft weer kuren met het kaartje. Na een hoop gepruts met aan/uit/eruit/erin doet tie het weer. Wel lastig als het niet werkt, want zonder navy kom je niet op de plaats van bestemming in Iran. We sluiten de dag af met doppertjes, puree en een heerlijk balletje, met een kopje thee erbij.