Een verademing. Vrijdag 13 september 2019

Iran, Bajgiran - Iran, Mashhad. 211 km

Totaal gereden: 13.371 km.  Mooi weer, 26 graadjes.

Wachtende op de achterblijvers komt het telefoon mannetje voorbij die ons aan simkaartjes kan helpen. Wel paspoort meenemen. 10 kaartjes zijn er besteld gisteren. Ik rij met Ab mee terug naar het grenskantoor waar dit geregeld kan worden. Met minstens 10 minuten per kaartje duurt het even, maar we controleren ieder kaartje op gebruik van telefoon en internet. Tot onze verbazing lopen de achterblijvers inmiddels ook op het douane terrein. Uiteindelijk kunnen we rond 12 uur Iran verder inrijden. De eerste 50 km zijn waanzinnig mooi. We rijden in een berglandschap tussen de 1500 en 2000 meter. Slechts één dorpje rijden we langs, verder is er geen bewoning. De weg is prima, also kan ik meer zien dan alleen op gaten in de weg letten. Pas na de eerste grotere stad rijden we door het dal over een grotere vierbaansweg. Het is Iran, dus wel opletten, want heren in het verkeer bestaan hier niet. Voorrang geef je niet, je neemt het! An worstelt nog een beetje met het hoofddoekje, maar dat zal wel wennen de komende weken. Onderweg zien we veel zwarte vlaggen, een overblijfsel van een maand van gedenken van de martelaren van ..... , dat weet ik niet meer. In een wegrestaurant genieten we samen met Ernest en Fransje van een prima lunch. Kip, salade, brood met mayo, rijst met saffraan, tzaziki saus en natuurlijk een pot thee. De auto’s in Iran zijn meest van Peugeot afkomstig of daarop lijkend in Iran geproduceerd. De bebouwing links en rechts van de weg is armoedig en rommelig. Aan het begin van de stad Mashhad ligt de tombe van Ferdouzi. Op de parkeerplaats daar maken we voor vannacht een camperplaats. Ferdous was een beroemde Perzische dichter uit de 10de eeuw. Hij vertelt over het pré-islamitische Iran tot en met de Arabische verovering in de 7de eeuw. De technische problemen houden aan bij een paar equipes, zoals de Ad bleu bij de 4X4 Mercedes en een kapotte airco bij de andere Mercedes. De eerste lekke band is ook een feit en een vastzittende wc cassette wordt met kennis van 5 kerels opgelost. Op de parkeerplaats komen veel mensen voorbij die met ons op de foto willen en als het lukt een praatje met ons maken. Ook onderweg wordt veel getoeterd en gezwaaid naar ons. Ik neem maar aan dat het allemaal positief is. En dat denk ik eigenlijk wel. In de avond, het is inmiddels donker, spelen een paar jongeren met gitaar en trommel oude Iraanse muziek voor ons, met een kampvuurtje erbij en de plaatselijke bakker komt spontaan zoete cake brengen. Ik zie die dingen nog niet zo snel gebeuren op de camperplaats in Breda.