Van de zee de woestijn in

Woensdag 8 november 2023.    Van de zee de woestijn in.         

Dag 33. Swakopmund - Namibië.        0 km.    Totaal: 5925 km

In de morgen veel mist, vanaf 12 uur meer zon, tot veel zon. Max. 22 graadjes.

Om acht uur worden we opgehaald door twee busjes waar we ons in ieder busje met 12 personen, ex chauffeur, inpersen. We rijden naar Walvisbaai en zien eerst honderden flamingo’s. Grote en kleine. De kleine is meer rose dan de grote. De kleine heeft een ander eetpatroon dan de grote. Vandaar het kleurverschil. Voor we de zee op gaan rijden we langs een zoutwinning bedrijf. Het meeste is voor de export. We zien vrachtwagens met aanhanger vol vertrekken. Iets verder gaan we op een catamaran en kiezen het ruime sop. Al heel snel verschijnt er een zeehond die eerst achter de boot mee zwemt, maar al snel de boot in klimt en ons aan kijkt van, waar blijft de vis. Die krijgt zij dan ook rijkelijk gevoerd door de matrozen. Onze zeehond schijnt dit vaker te doen. Wellicht elke dag, gezien hoe het beestje zich gedraagt. Al snel kruipt ze op mijn schoot en krijgen samen een lekkere haring boven ons hoofd. Even later zien we ook walvissen even boven water komen. Voor foto‘s met mijn handy te lastig om goed op de plaat te krijgen. Ook dolfijnen laten zich zien en zwemmen achter de boot aan. Op een eiland waar we een tijdje ronddobberen, liggen honderden zeehonden. Het is de tijd dat de jongen geboren worden. Aan boord is het nodige eten en drinken, wat rijkelijk aangeboden wordt. We beginnen met „Old Brown“. Een soort van oude sherry. Later bij het buffet staan allerlei hapjes, van vis, vlees, kaas en oesters. Ik, totaal geen oester liefhebber, waag mij aan één oester. En warempel, het is lekker. Heb het toch maar bij één gelaten. De nodige flessen sekt gaan open en wordt rondgedeeld. Toch een beetje oppassen als je net het lek boven hebt, als je begrijpt wat ik bedoel. Na al het lekkers en avontuur gaan we aan land in Walvisbaai, waar een acht tal jeeps klaar staan om ons de woestijn in te jagen. Nog geen tijd om een plasje te doen gaan we op pad en beleven het ware zandwoestijn rijden over heuvels van af en toe 45%. Al snel heeft een van de auto’s een probleem en rijden we met 7 verder. Onderweg worden het 6 auto’s, omdat tante Sidonia zich niet lekker voelt. Een kwestie op opschuiven, waardoor An in de achterbak terecht komt op z’n klein stoeltje. Er zijn een paar stops om foto‘s te maken en een grote stop met alweer lekkere snacks met fris en alcohol. Ook gin is aanwezig. Om met tonic te drinken of puur. Ik begrijp dat de gin, die hier veel wordt gedronken hier als medicijn geldt. En wel tegen malaria. Wellicht als je er veel van drinkt het niet meer merkt, maar erg verstandig is het waarschijnlijk niet. Zo rijden we meer dan 60 km zuidwaarts naar de z.g. Sandwich Harbour Lagoon en weer terug. Deels direkt langs de zee, deels door de duinen door de woestijn. Heel apart dat de woestijn direkt begint aan de kustlijn. Het wordt een spectaculaire tocht door zandduinen en langs de zee, waar we tientallen dode zeehonden op het strand zien liggen. Hier geen Lenie ‘t Hart uit Pieterburen. De natuur moet z’n werk doen, zeggen ze hier. Af en toe tikt de Tacho de 100 km aan. Ook zien we de nodige pelikanen die om een haring bedelen en dus ook krijgen. Terug in Walvisbaai stappen we over in de andere busjes die ons 40 km verder bij de camping afzetten. Om half 7 stappen we onze camper binnen. Een korte briefing leert ons dat we morgen een lastige route gaan rijden op slechte schotterwegen. Ons staat de komende dagen meer dan 650 km schotterweg te wachten. Also de bandendruk verlagen en beheerst rijden.