Dag Mykonos, hallo Tinos

Dinsdag 23 april 2024.      Dag Mykonos, hallo Tinos.

Dag 26.    Mykonos, Cycladen - Tinos, Cycladen.                   39 km.      totaal: 1990 km 

Niet koud, niet warm, niet zonnig, 22 graadjes

We nemen afscheid van Mykonos, een gezellig, nog niet overvol eiland, met prachtige intieme strandjes met een hoog fkk gehalte. De huizen zijn net even anders dan op andere eilanden. Vrijwel allen met ronde hoeken en plat dak, sneeuw wit geverfd. De kapelletjes, wederom in honderden aanwezig hebben veelal een rood dak. Op andere eilanden meest met blauw dak.  We zijn ruim op tijd voor de ferry en staan in de rij voor de verkeerde boot, maar op tijd verplaatst. Bij het inschepen van de boot naar Tinos wordt er zo woest en hard geschreeuwd door het mannetje met de meeste strepen, dat wij denken dat er een hartaanval op volgt. Binnen in de boot moeten we met z‘n drie een rondje rijden om daarna achteruit te parkeren. En dat in een ruimte die nog niet voor de helft is gevuld. De baas moest en zou zijn zin krijgen hoe wij zouden staan. Ik heb wel eens begrepen van een vorige reisleider dat je alleen naar je vrouw moet luisteren bij het inschepen. Helaas ging dat ook niet goed. Eenmaal buitengaats sta ik de 30 minuten durende vaart op het achterdek. De rest zit beschut uit de wind. In Tinos gaat het uitscheppen soepeltjes en rijden we direct het binnenland in naar het Kolimpithra klooster. Er zijn welgeteld 4 parkeerplaatsen en die zijn vol. Wij parkeren aan de andere kant, wat door moeder overste direct wordt afgewezen als zij om 16.00 uur de deur opent voor bezoekers. Weg, met die campers voor de trap. Direct voel ik weinig waardering meer voor die in zwart geklede moeder overste. Na de campers anders geparkeerd lopen we door het klooster met vele gangen en trappetjes. We tellen in totaal 2 nonnen. En een zzp‘ster, die in een kapel zit te zitten, waar ook een schedel in een zilveren doosje staat. Er zijn verschillende kapellen, echter allemaal dicht. Het klooster lijkt wel een doolhof, zo niet spookklooster. Iets buiten het klooster is een kapel waar in een kast veel schedels staan en verder de nodige kistjes met namen en data van gestorven nonnen, met hun overblijfselen. De ingang is laag. Uit respect moet je bukken om naar binnen te gaan. An stoot haar hoofd. Bij de uitgang staat nog steeds het mannetje met de nodige kruiden in de aanbieding. Hij wil ons iets aanbieden, maar dat willen we niet. We betalen braaf wat we bij het naar binnengaan ook moesten betalen. Na deze enerverende geestelijke oppepper, rijden we naar een beschutte baai in het noorden. Onderweg zien we een orthodoxe kerk open staan. We vragen of we even binnen mogen koekeloeren, waarop de vrouw die aan het schoonmaken is ons wenkt en alle lampen in de kerk voor ons aan doet. Ook daar een pracht aan iconen en fresco‘s. Bij onze overnachtingsplaats zijn een paar barretjes. Echter allemaal dicht. Eerst vanaf 1 mei begint het seizoen. De beschutte baai is toch niet zo beschut van wind, waarop we besluiten onze campers iets minder wind vangend op te stellen, hetgeen ook lukt.