De fonteinen van Peterhof, zondag 9 juli

Rusland, St. Petersburg - Estland, Toila   (met de touringcar)

Ontbijten kan nog vroeger, also zitten we om 7.00 uur, met de tassen gepakt voor de terug reis naar Estland, aan het nog altijd hier schamele ontbijt. De Estlandse bus brengt ons om 8.00 uur naar het centrum, op de kade voor de Hermitage, bij de draagvleugelboot. De andere dagen hiervoor reden we met een Russische bus en chauffeur. De Estlandse mag ons alleen hier naar toe brengen en weer retour. De chauffeur heeft vier hele dagen niets zitten doen in het hotel, waar hij wel graag een glaasje dronk, zo wij begrijpen. Maar vandaag is hij er weer helemaal bij. Echter de poging ons bij de Hermitage te brengen strandt in het centrum, waar een marathon gaande is. Hoe hij het ook probeert, hij komt niet over de Neva, alle bruggen zijn geblokkeerd. We rijden zo een uur rond en komen veel te laat bij de draagvleugelboot, die ons naar Peterhof gaat brengen. Peter de Grote woonde daar in een eenvoudig huis, waar hij een paleis met grote fonteinen liet bouwen, wat hij uiteindelijk te groot vond en bleef wonen in het kleine huisje aan het water, wat aan de monding van de Finse Golf ligt. Aardig om te weten dat de stenen van dat huis uit Holland kwamen, evenals de Delfts blauwe tegeltjes en zwart-witte vloer tegels. Precies om 11.00 uur staan we voor de grote fonteinen met de goud kleurige beelden waar iedere dag op deze tijd de fonteinen in werking worden gezet. Het is een fabelachtig gezicht en we staan tussen duizenden mensen die dit spektakel willen meemaken. En dan te weten dat dit zonder pompen gebeurd, maar middels een ingenieus bedacht systeem uit begin 18de eeuw. Meer dan 10 meter spuiten sommige fonteinen hoog. In de loop der jaren zijn er steeds meer fonteinen bijgebouwd in het grote park wat om het paleis ligt. Er is ook de privé bade plaats van Catharina de Grote, waar ze regelmatig ging pootje baden. Om 13.15 uur werken wij ons langs de vele souvenir stands naar de bus voor de terug reis naar Estland. In een speciaal voor groepen geschikt restaurant, in een zaal met een paar honderd man, krijgen we nog de lunch, waarna het richting grens gaat. In de 125 km die we dan rijden is het doodstil in de bus. Vrijwel iedereen slaapt. Bas, die vandaag weer onze gids is, wekt ons op tijd voor het grens gedoe. Eerst de foto controle van het paspoort, dan een stukje verder uitstappen voor visum controle, vervolgens allen weer instappen om 50 meter verder weer uit te stappen voor de tax free winkel. Alle roebels worden daar verbrast. Ingestapt in de bus naar de laatste controle van het stempel in het paspoort, door dit keer een aardige vrouwelijke douane beambte. In 1 uur en 30 minuten staan we in het vrije westen en rijden naar de camping waar in een grote kring nog een glaasje wordt genuttigd. Soepel bewegen is er voor de meeste groepsleden niet meer bij. De helft loopt kreupel. Maar klagers hebben we gelukkig niet. Morgen geen wekker, er is geen programma.