Laatste stuk Albanië, zaterdag 26 mei 2018

Albanië, Durrës - Macedonië, Ohrid.   165 km.

De camping administratie is er een om te onthouden. Bij aankomst krijg je een schriftje uit onze schooltijd, waar je beide namen en datum van aankomst moet invullen. Verder een document afgeven. Maakt niet uit wat het is. Ik geef het NKC lidmaatschapskaartje. Bij vertrek komt oma (ze is zeker 80+) met twee plastic zakjes. Één waar wat euries in zitten en één waar alle documenten van de gasten in zitten, waaronder tig paspoorten. Na betalen en het doorstrepen van je naam zegt ze: zoek er maar een uit. Aldus geschiede. Zo gaat het dus ook. Waarschijnlijk tot nu toe zonder problemen, anders zou het wel anders georganiseerd zijn. Het is vanmorgen nog even genieten van deze mooie plaats aan zee. Om half 12 starten we de motoren en rijden met enige moeite de camping af. Als het hier geregend heeft duurt het minstens een week voor alles weer een beetje goed begaanbaar is. Met grof, ja erg grof grind, probeert men het wat te verbeteren. Ook achter onze camper wordt wat grind materiaal gedumpt. De eerste 50 km verlopen vlot. De weg is redelijk begaanbaar. Hierna wordt het opletten geblazen wat het wegdek betreft. Wat valt er zoal op onderweg. In de eerste plaats rijden we door een fantastisch mooi landschap met wel 60 km een dood spoorlijntje naast de weg. Van alle huizen die we zien is minstens de helft niet afgebouwd of staat leeg. Er staan heel veel benzine stations langs de weg, vaak ook leeg. We zien veel grote lege fabrieken. Op de huizen staan bijna altijd grote watertanks voor het warme water. Er worden veel koeien met een touwtje uitgelaten. Hooien doen we hier nog veel met de hand. Ezels trekken nog karren en er rijden dure Range Rovers. Er staan veel auto met het bordje “SHITET” langs de weg. Also, te koop. Er staat zelfs aan de kant van een drukke rotonde een kersenkraampje. Mijn voorganger stopt daar en maakt een praatje. Tijdens de koffiepauze bij een verlaten restaurant staat een oude baas slangen te vangen. Hij laat er eentje aan mij zien die hij in een plastic tasje bij zich draagt. Hij snijdt de kop eraf en droogt het resterende deel. In zijn andere zak heeft hij diverse gedroogde slangenhuiden. Ik krijg er een van hem terwijl hij mij probeert duidelijk te maken dat dit zeer geschikt is voor horloge bandjes. Hij lijkt trots dat ik deze meeneem naar Nederland. “Good reklamë from me” roept hij mij na. Ik breng hem daarna nog maar een paar euries die hij graag aanneemt. De grensovergang verloopt soepel in een paar minuten. Vannacht en morgen staan we op een camperplaats aan het meer bij Ohrid. Naast een restaurantje. We worden zeer vriendelijk ontvangen.