Tandarts Dr. Giovanni, maandag 25 juni 2018

Italië, Montecassino - Italië, Rome.   167 km

Dank zij de persoonlijke hotspot, aan ons uitgelegd en geïnstalleerd door neef Mark, kunnen we zoeken naar een tandarts in Cassino, want hier op de berg van Montecassino is geen internet verbinding. Google biedt ook uitkomst wat en hoe te doen met het afgebroken tanddeel. In de melk bewaren! Dat had ik nou echt niet kunnen bedenken. We hebben drie tandarts mogelijkheden in Cassino, dus eerst naar de dichtstbijzijnde tandarts rijden vanmorgen. Die vinden is geen eenvoudige opdracht. Ik beland eerst in het sociale dienst gebouw. Een wachtruimte met 20 kleine spreek balies, waar je je verhaal kan doen. Van de info juf word ik ook niet veel wijzer. Uiteindelijk vertelt een lief bakkersmeisje, waar ik die Giovanni kan vinden. Weliswaar in het Italiaans, maar ik denk het te begrijpen. De straat waar de man praktijk houdt is lang en loopt een beetje raar en de TomTom weet het ook niet helemaal. Eenmaal gevonden kom ik in een wachtkamer met 10 wachtenden voor mij. Niemand die mij iets kan uitleggen natuurlijk, geen aanmelding, niets te zien, dus ik ga maar zitten in een doorgezakt bankstel uit 1965, met mijn tand in een bakje melk op schoot. Een assistente verschijnt na een kwartiertje voor de volgende patiënt en ik laat mijn bakje met tand zien. Ik ga er maar van uit dat ook die alleen Italiaans spreekt. Ze knikt begrijpelijk en komt mij na 10 minuten halen. Dr. Giovanni begroet mij in puur Italiaans, begrijpt mijn ellende en gaat aan de slag na mijn kleinood te hebben geïnspecteerd. Het lijkt erop dat er gelijmd gaat worden, hiep hooi! Het hele reparatie proces duurt niet langer dan 15 minuten. Ik vraag hem wat de kosten zijn, maar hij geeft aan dat dit gratis voor niets was. Hij wil niets aannemen en wenst mij een fijne tijd in Italië (denk ik). Ik geef een fooi aan de assistente, wat wel is toegestaan. Terug in de wachtkamer bedank ik de wachtenden voor mij. Niemand zegt iets terug. Nu kunnen we onze reis naar Rome voortzetten. Als afsluiting van dit drama drinken we een café Americano op een terrasje in het eerstvolgende dorp. We rijden zonder Autobahn over dramatisch slechte wegen. Wat tevens opvalt zijn de vele plaatsen waar zakken vol met huisafval, regelmatig matrassen, plastic en andere troep langs de weg te zien is. Het is een smerige bende. Bij een super mercato, waar we wat inkopen doen en een koffie pauze houden, valt het op dat een (vul ik weer in) asielzoeker, opvallend veel fooi krijgt voor het winkelwagentje terug brengen. Deze milde bejegening zou in Oostenrijk of Nederland zeker minder zijn. In Rome staan we bij een Ford dealer op een echt rustige stek, voor een uitstapje met de bus morgen naar het centrum. We doen niet te wild eten vanavond: aardappelpuree, boontjes en een balletje. Maar hopen dat het goed gaat.